Steve Jobs, Walter Isaacson

Οι βιογραφίες είναι ένα ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής άργησα πολύ να αρχίσω να τις διαβάζω και κατ' επέκταση να τις εκτιμήσω. Η αλήθεια είναι ότι πάντα φοβόμουν μήπως το πρόσωπο για το οποίο διαβάζω απομυθοποιηθεί μέσα μου και σταματήσει να μου προκαλεί τον θαυμασμό.

Ωστόσο αυτό εδώ το βιβλίο αποτελεί εξαίρεση για πολλούς και διάφορους λόγους. Αρχικά οι γνώσεις μου για τον Steve Jobs ήταν λιγοστές και περιορισμένες. Ήξερα ποιος ήταν και πού δούλευε, είχα διαβάσει κάποια σκόρπια αποσπάσματα συνεντεύξεων του, αλλά ομολογώ ότι δεν μου είχε διεγείρει την περιέργεια. Μέχρι που αποφάσισα να διαβάσω τη βιογραφία του ύστερα από παρότρυνση κάποιου φίλου.

Το βιβλίο είναι απλά εξαιρετικό. Ο βιογράφος Walter Isaacson είναι εκλπηκτικός, γιατί όχι μόνο έχει κάνει εκτενή έρευνα, αλλά γιατί έχει καταφέρει να κρατήσει μια ουδέτερη στάση από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Steve Jobs ανήκε σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων που η διάνοιά τους δημιουργούσε ένα έντονο κλίμα δυσφορίας στους γύρω του. Μία αμφιλεγόμενη προσωπικότητα για πολλούς, κάτι που ο βιογράφος καταφέρνει να αποδώσει μοναδικά.

Το λάτρεψα αυτό το βιβλίο, το διάβαζα με το σταγονόμετρο, γιατί απλά δεν ήθελα να τελειώσει. Λίγες φορές με έχει συνεπάρει ένα βιβλίο τόσο πολύ και ελάχιστες είναι οι φορές που με το που τελειώνει θέλησα να το ξαναξεκινήσω ευθύς αμέσως. 

Ειλικρινά ένα μαγικό βιβλίο για ένα μοναδικό άνθρωπο. 

Ένας Ξαφνικός Θάνατος

Το Ένας Ξαφνικός Θάνατος είναι το πρώτο βιβλίο της J.K. Rowling για ενήλικες, το οποίο εκδόθηκε πέρυσι το καλοκαίρι στην Αγγλία και όπως όλα τα βιβλία της, ναι μεν έγινε best-seller, αλλά δεν κατάφερε να κερδίσει τους κριτικούς.  

Κατά την προσφιλή μου συνήθεια να διαβάζω τέτοιου είδους βιβλία πολύ αργότερα από την έκδοση τους, ώστε να μην επηρρεαστώ  ούτε από τη γνώμη διακεκριμμένων κριτικών, αλλά ούτε και από τη γνώμη του κοινού, τελικά το διάβασα μόλις πριν από λίγους μήνες. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια επαρχιακή πόλη της Αγγλίας και περιγράφει πώς μια κλειστή κοινωνία επηρρεάζεται από έναν ξαφνικό θάνατο. Το βιβλίο είναι κατά μία έννοια πολύ σκληρό και βίαιο και μοιάζει σαν μια υπερπροσπάθεια της J.K. Rowling να αποτινάξει τον τίτλο της συγγραφέος παιδικών βιβλίων.  Κάτι που τελικά επιτυγχάνεται, αλλά με έναν υπερβολικό τρόπο.

Προσωπικά,  μου θύμισε όλους αυτούς τους ηθοποιούς που ξεκίνησαν την καριέρα τους από παιδιά και μεγαλώνοντας θέλησαν να αλλάξουν την εικόνα τους και να αποδεχτεί το κοινό ότι πια είναι ενήλικες. Πέρα όμως από αυτή την υπερπροσπάθεια, το βιβλίο είναι κατά έναν τρόπο αφοπλιστικά ειλικρινές και παρουσιάζει μια ωμή πραγματικότητα. Κάτι για το οποίο κατηγορήθηκε η συγγραφέας από πολλούς που υποστήριξαν ότι δεν είναι αυτό η μέση αγγλική κοινωνία.

Άσχετα ωστόσο με το τι πραγματεύεται το βιβλίο, αυτό που ξεχωρίζει είναι το ταλέντο της J.K. Rowling να δημιουργεί πειστικούς και αληθινούς χαρακτήρες. Όλοι οι ήρωες του βιβλίου είναι ξεχωριστοί και τόσο καλά δουλεμένοι, που ακόμα και όταν τελειώσει το βιβλίο όχι μόνο σε συνοδεύουν, αλλά αρνείσαι να τους αποχωριστείς και  αναρωτιέσαι τι κάνουν τώρα...

Ο Νταν Μπράουν επιστρέφει στις λίστες των best-sellers ανά τον κόσμο με το δημοφιλή του ήρωα τον καθηγητή Ρόμπερτ Λάνγκτον σε μια ακόμη συναρπαστική περιπέτεια. Το Inferno είναι το τέταρτο κατά σειρά βιβλίο με πρωταγωνιστή τον διακεκριμμένο καθηγητή του Χάρβαρντ και όπως τα προηγούμενα, έτσι και αυτό διέπεται από όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν τον Νταν Μπράουν δεξιοτέχνη αυτού του λογοτεχνικού είδους.

Αυτή τη φορά ο Ρόμπερτ Λάγκτον μας ταξιδεύει σε τρεις μαγευτικές πόλεις μέσα από την Κόλαση του Δάντη. Το μοναδικό αυτό κείμενο αποτελεί πηγή έμπνευσης μιας επιστημονικής μεγαλοφυίας, της οποίας τα σχέδια θέτουν σε κίνδυνο την υφήλιο. Ο καθηγητής καλείται να λύσει ένα δύσκολο γρίφο μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο προκειμένου να σώσει τον κόσμο.

Μέσα από το Inferno, ο Μπράουν αποδεικνύει για μια ακόμη φορά γιατί ανήκει σε εκείνους τους ελάχιστους συγγραφείς που έχουν καταφέρει να πουλήσουν εκατομμύρια αντίτυπα. Το βιβλίο είναι αδιαμφισβήτητα καλογραμμένο και ευανάγνωστο, ακολουθώντας πιστά την επιτυχήμενη συνταγή γραψίματος μυθηστοριμάτων αυτού του είδους. Η εκτενής έρευνα του συγγραφέα, η σωστή δοσολογία μεταξύ σασπένς και διήγησης, καθώς και οι καλοφτιαγμένοι χαρακτήρες είναι τα στοιχεία που οδηγούν τον αναγνώστη να το διαβάσει απνευστί.

Και παρ’ όλο που δεν είναι το βιβλίο που θα αλλάξει την κοσμοθεωρία ενός αναγνώστη, ωστόσο το θέμα που πραγματεύεται είναι τόσο επίκαιρο και αληθινό, που αναπόφευκτα τον κάνει να αναρωτηθεί για το μέλλον του. 

Ο κόσμος της Σοφίας, Γιοστέϊν Γκαάρντερ

Υπάρχει μια κατηγορία βιβλίων που όταν τα διαβάζεις μένουν μέσα σου, ανεξάρτητα από το πόσα άλλα προηγήθηκαν ή ακολούθησαν. Μπορεί να έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που έπεσαν στα χέρια σου και όμως τα θυμάσαι σαν να τα διάβασες χτες.

Ένα τέτοιο βιβλίο είναι «Ο κόσμος της Σοφίας», γραμμένο από τον Νορβηγό Γιοστέϊν Γκαάρντερ. Το διάβασα πρώτη φορά μόλις είχε εκδοθεί στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και θυμάμαι πώς με είχε καθηλώσει παρά το ότι ήμουν πολύ μικρή για να με ενδιαφέρει ένα τόσο δύσκολο θέμα. «Ο κόσμος της Σοφίας» είναι η ιστορία της φιλοσοφίας από την Αρχαία Ελλάδα μέχρι το σήμερα. Ένα βιβλίο που επιτυγχάνει κάτι το μοναδικό μιας και μπορεί να διαβαστεί απνευστί ή κατά τμήματα. Μέσα στις σελίδες του ξετυλίσσεται ολόκληρη η ιστορία της φιλοσοφίας, με έναν τρόπο μαγικό, μυθιστορηματικό, αλλά και επιμορφωτικό παράλληλα.

Ο συγγραφέας εκμεταλλεύεται την αμφισημία του ονομάτος Σοφία και έτσι ο τίτλος του επιδέχεται δύο ερμηνείες. Η Σοφία, η ηρωίδα του βιβλίου, είναι ένα κορίτσι μόλις 12 ετών που ένα μεσημέρι επιστρέφοντας από το σχολείο λαμβάνει το πρώτο μυστηριώδες γράμμα. Τα πρώτα φιλοσοφικά ερωτήματα τίθενται και ο αποστολέας των γραμμάτων προσπαθεί να διδάξει στη Σοφία μαθήματα φιλοσοφίας, κριτικής σκέψης και αναζήτησης που κανείς άλλος δεν πρόκειται να το κάνει.

Τα παιδιά του Κάιν, Νίκος Παναγιωτόπουλος

Λένε να ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία και η αλήθεια είναι ότι σε γενικές γραμμές δεν είναι κακή συμβουλή.

Άρχισα να διαβάζω τα «Παιδιά του Κάιν» γνωρίζοντας λίγα για το Νίκο Παναγιωτόπουλο ως σεναριογράφο και ελάχιστα ως συγγραφέα. Οι πρώτες σελίδες έφυγαν σαν νερό, με την πλοκή και τη δομή του βιβλίου να είναι ενδιαφέρουσα και συμπαγής. Η ιστορία εξελίσσεται σε ένα νησί του Ιονίου με πρωταγωνιστές μια παρέα σαραντάρηδων που συναντιέται ύστερα από πολλά χρόνια. Μια παιδική παρέα που χάθηκε στο χρόνο, αλλά που τώρα ξανασυναντιέται για να θυμηθεί και να νοσταλγήσει τα νιάτα τους.  Όπως βέβαια είναι αναμενόμενο πολλά από τα όνειρά τους δεν μπόρεσαν ποτέ να γίνουν πραγματικότητα και οι συμβιβασμοί που χρειάστηκαν να κάνουν ήταν περισσότεροι από ό,τι υπολόγιζαν. Τίποτα από όλα αυτά δεν αποτελεί έκπληξη και αυτό που επιτυχώς παρουσιάζει το βιβλίο είναι ότι μερικές φορές απομακρυνόμαστε από αυτούς που μας ξέρουν καλύτερα για τον απλούστατο λόγο γιατί μας θυμίζουν έντονα ό,τι δεν γινάμε, σε ό,τι αποτύχαμε και κυρίως τις αλλαγές που αναγκαστήκαμε να υποστούμε.

Η αίσθηση που μου άφησε αυτό το βιβλίο είναι σαν ο συγγραφέας το έγραψε φοβούμενος ότι μπορεί να είναι το τελευταίο του. Τα είπε όλα, τα στρίμωξε όλα με αποτέλεσμα να χάσει λίγο από τη μαγεία που θα μπορούσε να έχει.

Ο θησαυρός της Βαγίας, Ζωρζ Σαρή

Λένε ότι όταν ο Θεός σου κλείνει μια πόρτα, σου ανοίγει ένα παράθυρο. Στη δική μου περίπτωση η πόρτα έκλεισε, επειδή σαν παιδί δεν μεγάλωσα περιτριγυρισμένη από γιαγιάδες. Δεν είχα τις ιστορίες τους να με νανουρίσουν ή να με ταξιδέψουν, τη διαδικασία αυτή την ανέλαβαν αναγκαστικά άλλοι, μάλλον άλλες γιαγιάδες και αυτές ήταν το «παράθυρο» μου.

Μπορεί η Πηνελόπη Δέλτα, η Άλκη Ζέη και η Ζωρζ Σαρή να μην είναι βιολογικές μου γιαγιάδες, αλλά εγώ με τις δικές τους ιστορίες μεγάλωσα. Με τα βιβλία τους ταξίδεψα και έφτιαξα όνειρα. Και όπως κάθε παιδί ζητάει από τη γιαγιά να του πει το ίδιο και το ίδιο παραμύθι, έτσι και εγώ είχα τα αγαπημένα μου, που τα διάβαζα και τα ξαναδιάβαζα, μέχρι που τα είχα απομνημονεύσει.

«Ο θησαυρός της Βαγίας» ήταν ένα από αυτά. Το πρώτο μου παιδικό αστυνομικό μου μυθιστόρημα και παρ’ όλο που είχα μάθει την κατάληξη, αυτό δεν λειτούργησε ποτέ ανασταλτικά στο να το διαβάσω και είκοσι φορές. Με έκανε να θέλω να έχω φίλους ανοιχτούς στην περιπέτεια, να θέλω να πάω στην Αίγινα και τον Πόρο, να νιώσω τον ενθουσιασμό των ηρώων του, να λάβω και εγώ μέρος σε μια ιστορία.

Η Ζωρζ Σαρή δεν είναι γιαγιά μου, αλλά όταν που έμαθα ότι πέθανε, ένιωσα σαν να έχασα κάποιον πολύ δικό μου.   

Αγώνες Πείνας, Suzanne Collins

 

Αυτό το βιβλίο ανήκει σε μια ιδιαίτερη κατηγορία, γιατί είναι από τα βιβλία που δεν θα σκεφτόσασταν ποτέ να διαβάσετε εκτός αν κάποιος όχι μόνο σας το προτείνει, αλλλά και επιμείνει πολύ.

Στην Ελλάδα δυστυχώς το κοινό δεν είναι εξοικειωμένο σε βιβλία επιστημονικής φαντασίας, σκέτο φαντασίας και στην προκειμένη περίπτωση «δυστοπίας». Ωστόσο θέλω να ελπίζω ότι η ταινία θα προσελκύσει κάποιους αναγνώστες, όπως έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν.

Η πλοκή και το στόρι μπορεί να  ακούγεται ξένο και ομολογουμένως καθόλου ελκυστικό, αφού αναφέρεται σε αγώνες μεταξύ ανηλίκων για χάρη του φιλοθεάμονος κοινού. Δυστυχώς όμως διαβάζοντας το βιβλίο συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό το κόνσεπτ έχει μια βάση και το χειρότερο όλων είναι ότι δεν είναι βασισμένο εξολοκλήρου στο φανταστικό κόσμο της συγγραφέος.

Η Collins έχει βασίσει το βιβλίο της χρησιμοποιώντας το παρόν και το παρελθόν, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει κάτι που ο αναγνώστης μπορεί να αναγνωρίσει. Θα μπορούσε κάλλιστα όλο αυτό να συνέβαινε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κρατουμένων στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μιας και κάποια χαρακτηριστικά φασιστικής κοινωνίας είναι διακριτά.

Αν παρ΄όλα αυτά παραμένετε δύσπιστοι, έχω να πω ότι από λογοτεχνικής πλευράς και μόνο αυτό το βιβλίο καταρρίπτει όλους τους κανόνες και τις κοινότοπες τεχνικές γραφής. Και ειδικά όταν πρόκειται για τριλογία, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η συγγραφέας καταφέρνει να καθηλώσει τον αναγνώστη χωρίς τεχνάσματα, αλλά με τη σιγουριά του ότι έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πει.

 Σίγουρα με ενθουσίασε και με κέρδισε αμέσως, όμως, μου άφησε την εντύπωση ότι ενδεχομένως τα επόμενα στην σειρά να μην είναι το ίδιο συναρπαστικά.