Πόσα μυθιστορήματα σας έχουν αρέσει τόσο ώστε να τα διαβάσετε πάνω από μια φορά; Λιγοστά. Και πόσα από αυτά κάθε φορά που τα ξαναδιαβάζετε ανακαλύπτετε κάτι καινούριο; Ελάχιστα.
Το «Μπαρ Φλωμπέρ» ανήκει και στις δύο παραπάνω κατηγορίες. Το είχα διαβάσει περίπου δέκα χρόνια πριν και με είχε εντυπωσιάσει, όμως, απορούσα αν θα ένιωθα το ίδιο και τώρα, που μεγαλώνοντας τα κριτήρια αλλάζουν. Η ετυμηγορία εξακολουθεί να είναι η ίδια: απλά υπέροχο.
Ένα μυθιστόρημα γρήγορο, με συνοχή και ροή. Με δυνατή δομή, χωρίς να μειώνει στιγμή το ενδιαφέρον του αναγνώστη και κυρίως χωρίς να τον κουράζει. Μια ιστορία ενός σαραντάρη που ψάχνει να βρει τι θέλει από τη ζωή του, μια ζωή που φαινομενικά μοιάζει καλή, αλλά κάτι της λείπει. Ένα ταξίδι αναζήτητης που διαδραματίζεται σε μερικές από τις πιο όμορφες και ενδιαφέρουσες ευρωπαϊκές πόλεις, με φόντο την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία, τη ζωγραφική και την αρχιτεκτονική.
Εν ολίγοις, ένα βιβλίο που αποκλείεται να απογοητεύσει τον αναγνώστη, ένα μυθιστόρημα που έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά να γίνει όχι μόνο best-seller, όπου έγινε, αλλά και διαχρονικό.
1 σχόλιο:
Συμφωνώ απόλυτα.Νομίζω πως και η Φούγκα,είναι εξίσου καλή!
Καλησπέρα και..."χρωστάω" ένα email!Θα το έχεις σύντομα.
Δημοσίευση σχολίου