Τα Χάρτινα πουλιά, Ελένη Πριοβόλου

Οι βραβεύσεις γενικά είναι περίεργο θέμα και ειδικά στην Ελλάδα, που ο καλός λόγος δεν περισσεύει, το να βραβευτεί κανείς πάντα διχογνωμεί με τις κακίες και τις αδικίες να συνοδεύουν κάθε βραβευμένο. Προσωπικά, δε γνωρίζω  τίποτα ούτε για το πώς προτείνεται κάθε βιβλίο, ούτε για τη διαδικασία που ακολουθείται προκείμενου να βγει ο νικητής, δεν ξέρω τίποτα ούτε για τη φερεγγυότητα ή μη των διαγωνισμών, ούτε σκοπεύω να ασχοληθώ ποτέ. Αυτό, όμως, που μου αρέσει σίγουρα είναι ότι μόλις ένας συγγραφέας πάρει κάποια διάκριση όπως  Νόμπελ, Μπούκερ ή το δικό μας το Βραβείο Αναγνωστών από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, οι εκδοτικοί οίκοι σπεύδουν να επανεκδώσουν όλα τα βιβλία του «νικητή» και έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να διαβάσουμε μυθιστορήματα που δεν είχαν την τύχη να εκτιμηθούν εξ αρχής. 

Έτσι και τώρα, με αφορμή τη βράβευση της Ελένης Πριοβόλου για το «Όπως ήθελα να ζήσω» επανεκδόθηκε το «Τα Χάρτινα Πουλιά», τοποθετήθηκε στα πρώτα ράφια του βιβλιοπωλείου, το πήρα και το διάβασα απνευστί. Μια ιστορία για ένα αγόρι που περνάει από την παιδική ηλικία, στην εφηβεία και στην ενηλικίωση, η ανάγκη του να βρει πού ανήκει και να διεκδικήσει τα θέλω του.

Η περιγραφή μιας οικογένειας και μιας κοινωνίας σε μια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης. Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι παρόλο που οι χαρακτήρες θα έπρεπε να ανήκουν στο παρελθόν, ήταν πιο σύγχρονοι από ποτέ, σαν να διάβαζα για μια οικογένεια του σήμερα, για την ελληνική κοινωνία του 2011 και όχι για μια Ελλάδα 40 χρόνια πριν. Αν αυτό είναι καλό ή κακό, το αφήνω στην κρίση του καθενός. Ωστόσο αν έπρεπε να το περιγράψω με μια λέξη, θα ήταν αληθινό. 

Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη, 2011, Δεύτερη έκδοση, σελίδες 228, ISBN: 960-03-5270-4