Λένε ότι όταν ο Θεός σου κλείνει μια πόρτα, σου ανοίγει ένα παράθυρο. Στη δική μου περίπτωση η πόρτα έκλεισε, επειδή σαν παιδί δεν μεγάλωσα περιτριγυρισμένη από γιαγιάδες. Δεν είχα τις ιστορίες τους να με νανουρίσουν ή να με ταξιδέψουν, τη διαδικασία αυτή την ανέλαβαν αναγκαστικά άλλοι, μάλλον άλλες γιαγιάδες και αυτές ήταν το «παράθυρο» μου.
Μπορεί η Πηνελόπη Δέλτα, η Άλκη Ζέη και η Ζωρζ Σαρή να μην είναι βιολογικές μου γιαγιάδες, αλλά εγώ με τις δικές τους ιστορίες μεγάλωσα. Με τα βιβλία τους ταξίδεψα και έφτιαξα όνειρα. Και όπως κάθε παιδί ζητάει από τη γιαγιά να του πει το ίδιο και το ίδιο παραμύθι, έτσι και εγώ είχα τα αγαπημένα μου, που τα διάβαζα και τα ξαναδιάβαζα, μέχρι που τα είχα απομνημονεύσει.
«Ο θησαυρός της Βαγίας» ήταν ένα από αυτά. Το πρώτο μου παιδικό αστυνομικό μου μυθιστόρημα και παρ’ όλο που είχα μάθει την κατάληξη, αυτό δεν λειτούργησε ποτέ ανασταλτικά στο να το διαβάσω και είκοσι φορές. Με έκανε να θέλω να έχω φίλους ανοιχτούς στην περιπέτεια, να θέλω να πάω στην Αίγινα και τον Πόρο, να νιώσω τον ενθουσιασμό των ηρώων του, να λάβω και εγώ μέρος σε μια ιστορία.
Η Ζωρζ Σαρή δεν είναι γιαγιά μου, αλλά όταν που έμαθα ότι πέθανε, ένιωσα σαν να έχασα κάποιον πολύ δικό μου.
1 σχόλιο:
Πολύ τρυφερή ανάρτηση...
Δεν έχω διαβάσει αυτό το βιβλίο αλλά θα το πάρω!
Δημοσίευση σχολίου