Τα παιδιά του Κάιν, Νίκος Παναγιωτόπουλος

Λένε να ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία και η αλήθεια είναι ότι σε γενικές γραμμές δεν είναι κακή συμβουλή.

Άρχισα να διαβάζω τα «Παιδιά του Κάιν» γνωρίζοντας λίγα για το Νίκο Παναγιωτόπουλο ως σεναριογράφο και ελάχιστα ως συγγραφέα. Οι πρώτες σελίδες έφυγαν σαν νερό, με την πλοκή και τη δομή του βιβλίου να είναι ενδιαφέρουσα και συμπαγής. Η ιστορία εξελίσσεται σε ένα νησί του Ιονίου με πρωταγωνιστές μια παρέα σαραντάρηδων που συναντιέται ύστερα από πολλά χρόνια. Μια παιδική παρέα που χάθηκε στο χρόνο, αλλά που τώρα ξανασυναντιέται για να θυμηθεί και να νοσταλγήσει τα νιάτα τους.  Όπως βέβαια είναι αναμενόμενο πολλά από τα όνειρά τους δεν μπόρεσαν ποτέ να γίνουν πραγματικότητα και οι συμβιβασμοί που χρειάστηκαν να κάνουν ήταν περισσότεροι από ό,τι υπολόγιζαν. Τίποτα από όλα αυτά δεν αποτελεί έκπληξη και αυτό που επιτυχώς παρουσιάζει το βιβλίο είναι ότι μερικές φορές απομακρυνόμαστε από αυτούς που μας ξέρουν καλύτερα για τον απλούστατο λόγο γιατί μας θυμίζουν έντονα ό,τι δεν γινάμε, σε ό,τι αποτύχαμε και κυρίως τις αλλαγές που αναγκαστήκαμε να υποστούμε.

Η αίσθηση που μου άφησε αυτό το βιβλίο είναι σαν ο συγγραφέας το έγραψε φοβούμενος ότι μπορεί να είναι το τελευταίο του. Τα είπε όλα, τα στρίμωξε όλα με αποτέλεσμα να χάσει λίγο από τη μαγεία που θα μπορούσε να έχει.