Δεν έχω φάει ποτέ μπουνιά στο στομάχι και εύχομαι να μην είστε πολλοί εκεί έξω που τους έχει συμβεί κάτι τέτοιο, οπότε πρακτικά δεν ξέρω πώς νιώθεις. Θεωρητικά, υποθέτω, ότι σου κόβεται η ανάσα, το στομάχι συρρικνώνεται και πονάει, νιώθεις μια δυσφορία στην αναπνοή και πολλά άλλα τέτοια παρόμοια. Μπορεί να μην είναι και έτσι, θα πρέπει να ρωτήσω κανα άντρα φίλο μου για περισσότερες λεπτομέρεις, όπως και να 'χει όμως εγώ όλα τα παραπάνω τα ένιωσα όταν διάβασα αυτό το βιβλίο. Η εύλογη ερώτηση είναι γιατί το προτείνω και γιατί μπορεί να θέλει κάποιος να διαβάσει κάτι που θα του προκαλέσει όλα αυτά; Γιατί είναι πολύ καλό και είναι κρίμα να μην το διαβάσεις επειδή είναι ζόρικο."Δεκάξι ιστορίες από τα Καμίνια, τη Νίκαια, τη Δραπετσώνα. Ιστορίες για τράπεζες που παίρνουν σπίτια, για σπίτια που παίρνουν φωτιά, για όνειρα που γίνονται στάχτη." Περιοχές που μερικές φορές ξεχνάμε ότι υπάρχουν, άνθρωποι που ζούνε μόλις 15 χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της πόλης. Νομίζουμε ότι η δυστυχία, ο αγώνας για την επιβίωση είναι μόνο για τους μετανάστες, για τις χώρες κάπου μακριά στην Αφρική και όμως όχι. Η μόνη διαφορά είναι η ελπίδα, πιο ορατή, του "κάτι θα γίνει, θα δεις".
Αθήνα: Εκδόσεις Πόλις, 2010, σελίδες 255, ISBN: 978-960-435-267-8
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου