Προχθές ήμουν στο ταμείο στο σούπερ μάρκετ και ενώ έβαζα τα πράγματά μου στο καρότσι μου, η ταμίας ρωτάει την επόμενη στη σειρά τι κάνει και πώς τα περνάει, για να πάρει ως απάντηση ότι τρέχει κάθε μέρα στο νοσοκομείο, η κατάσταση του άντρα της χειροτερεύει μέρα με τη μέρα, τα έξοδα τρέχουν, εν ολίγοις ένα σωρό δυσάρεστα νέα. Ακούγοντας όλα αυτά ξαφνικά μου φάνηκα μια χαρά. Έτσι θυμήθηκα το τελευταίο βιβλίο της Καρυστιάνη, συνειδητοποιώντας ότι τελικά όλοι μας έχουμε τα "σακιά" μας τα οποία για τον καθένα μας φαίνονται ασήκωτα, μέχρι να τα συγκρίνουμε με των αλλωνών.
Πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό το βιβλίο της Καρυστιάνη μου φάνηκε δύσκολο, λιγάκι μαύρο και ψυχοπλακωτικό, κρύβει όμως πολλές αλήθειες. Η ιστορία μιας οικογένειας, μία μητέρα που κάνει τα πάντα για το παιδί της, ένας πατέρας που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του, η μεταξύ τους σχέση που έχει χαθεί και ένας γιος που κάπου στη διαδρομή πήρε λάθος μονοπάτι. "Τα σακιά" είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο, γρήγορο και ευανάγνωστο, στο οποίο η συγγραφέας του παραθέτει ένα ψυχογράφημα, καταφέρνοντας να κρατήσει αποστάσεις από το δύσκολο θέμα που πραγματεύεται, δείχνοντάς μας ότι το "κακό" δε συμβαίνει μόνο στο γείτονα και ότι η "νέμεσις" είναι πολύ υποκειμενικό θέμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου