Σάββατο μεσημέρι μαζεύεται μια παρέα φίλων, γύρω στα σαράντα, με τα παιδιά τους για το κλασικό μπάρμπεκιου, και όλα μοιάζουν ειδυλιακά μέχρι τη στιγμή που ένας μπαμπάς χαστουκίζει ένα ξένο παιδί. Ο συγγραφέας επικεντρώνεται σε οχτώ πρόσωπα μέσα από τα οποία μάς μεταφέρει τον αντίκτυπο του χαστουκιού και την αναγκαιότητά τους να πάρουνε θέση απέναντι σε αυτή την πράξη.
Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα πολύ ζωντανό κείμενο, που αποτυπώνει με έντονο ρεαλισμό τις ανθρώπινες σχέσεις του σήμερα και την ανάγκη του κάθε ατόμου να βρει την ισορροπία ανάμεσα στους ρόλους που επιβάλεται να φέρει εις πέρας. Ξέρετε, το γνωστό προφίλ που πια δεν έχει φύλο: ευκατάστατος/η και επιτυγχημένος/η επιχειρηματίας, καλός γονιός, σωστός νοικοκύρης και οικογενειάρχης, η ψυχή της παρέας και φοβερός εραστής. Αυτό το προσπαθώ να είμαι τέλειος σε όλα, αλλά τελικά όλα γίνονται μισά.
Μου άρεσε που διάβασα για την αυστραλιανή κοινωνία και για τη δυσκολία της πολυπολιτισμικότητάς της μέσα από τη ματιά ενός Ελληνοαυστραλού, που δε στέκεται μόνο στους Έλληνες μετανάστες. Ωστόσο, ο έντονος κυνισμός του συγγραφέα με έκανε να αναρωτηθώ αν το να διατηρούμε εξωσυζυγικές σχέσεις, να καταφεύγουμε στο αλκοόλ με την πρώτη ευκαιρία και να νιώθουμε τύψεις κάθε φορά που κάνουμε την αυτοκριτική μας είναι μονόδρομος.
Αθήνα: Εκδόσεις: Ωκεανίδα, 2010, σελίδες 656, ΙSΒΝ: 978-960-410-623-3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου