Κυριακή, Αλέξης Σταμάτης

Ας το παραδεχτούμε, όλοι έχουμε τις συνήθειές μας, τις μικρές τελετουργίες. Παίζει η αγαπημένη σου ομάδα στο Champions League;

Εννοείται πως θες το έτερο σου ήμισυ σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από την τηλεόραση, τους κολλητούς σου δίπλα, πίτσες ή σουβλάκια και μπίρες, μπίρες, μπίρες. Ήρθε η 20 του μηνός; Σαφώς και θες να ξεχυθείς στο περίπτερο και να αγοράσεις το νέο Elle, Vogue και ό,τι άλλο θα σε ενημερώσει για τα νέα trend, να πας για καφέ με τις κολλητές σου και να ξοδέψεις, θεωρητικά πάντα, μια αμύθητη περιουσία σε τσάντες και παπούτσια.

Όταν λοιπόν είδα ότι ο Καστανιώτης εκδίδει το νέο μυθιστόρημα του Αλέξη Σταμάτη ήταν ευκαιρία για τη δική μου τελετουργία. Κάθε φορά που ένας αγαπημένος μου συγγραφέας βγάζει νέο βιβλίο, πάω με ασύλληπτη χαρά στο βιβλιοπωλείο. Προμηθεύομαι το βιβλίο μου και πάω και στρογγυλοκάθομαι στην αγαπημένη μου καφετέρια. Βγάζω το βιβλίο από τη σακούλα και κοιταζόμαστε, αξιολογώ το εξώφυλλο, ζυγίζω το βάρος, εν ολίγοις γνωριζόμαστε. Και η ανάγνωση ξεκινά…

Και σας ρωτώ τώρα. Τι κάνετε όταν όχι μόνο δεν παίζει καλή μπάλα η ομάδα, αλλά ο καλύτερος παίχτης της χάνει γκολ σε κενή εστία; Και αντίστοιχα, ενώ έχετε ξοδέψει 20 ευρώ για όλα αυτά τα περιοδικά, συνειδητοποιείτε ότι είναι γεμάτα διαφημίσεις, glam events με τι φόρεσαν ένα σωρό δήθεν celebrities και ούτε ένα αξιόλογο άρθρο για το ποιες είναι οι προτάσεις για τη νέα σεζόν; Στην καλύτερη νιώθετε απογοήτευση. Έτσι και εγώ. Απογοητεύτηκα και ενώ είχα πει ότι θα γράφω μόνο για τα βιβλία που μου αρέσουν, δεν μπορώ να μην το σχολιάσω. Μιας και πραγματικά μου αρέσει πολύ αυτός ο συγγραφέας.

Το «Κυριακή» είναι να μυθιστόρημα που διαδραματίζεται την Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009, την ημέρα των τελευταίων εθνικών εκλογών. Ένας πενηντάρης δημοσιογράφος γνωρίζει έναν εικοσάχρονο πιτσιρικά, όπου αποφασίζει να ξεμπλέξουν μαζί το κουβάρι μιας περίεργης ιστορίας, με αποτέλεσμα να καταλήγουν να περάσουν όλη τη μέρα μαζί και εμείς να παρακολουθούμε αυτή την περίεργη διαδρομή, κατά την οποία ψυχογραφούνται οι δύο ήρωες στο παρόν και το παρελθόν.

Δεν ξέρω αν γίνομαι αυστηρή ή άδικη, όταν ισχυρίζομαι ότι κάθε φορά που ένας συγγραφέας προσπαθεί να γράψει για το πώς μιλάει ή σκέφτεται η νεολαία σήμερα, αποτυγχάνει. Είναι νομίζω η μοναδική φορά που μου πήρε πάνω από βδομάδα για να τελειώσω βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη. Η πλοκή ήταν αδύναμη, η εξέλιξη σε αρκετές περιπτώσεις προβλέψιμη και ήταν τόση η απογοήτευση μου.

Βέβαια, πρέπει να σημειωθεί ότι είναι πιθανό να είμαι πιο αυστηρή απ’ ότι σε άλλες περιπτώσεις, μιας και έχω πάντα παραπάνω απαιτήσεις από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Αλλά έτσι δε γίνεται πάντα; 

Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη, 2011, σελίδες 336, ISBN: 978-960-03-5253-5