Η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα, Άλκη Ζέη

Είμαι στη δυσάρεστη θέση, να σας πω ότι όσον αφορά αυτή την  κριτική η αντικειμενικότητα πάει περίπατο...

Με αφορμή την επανέκδοσή του από τον εκδοτικό οίκο Μεταίχμιο, είπα να αναφερθώ στο πιο πολυδιαβασμένο μου βιβλίο, πάνω από είκοσι φορές το έχω διαβάσει και κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι καινούριο.

Ωστόσο πρέπει να ομολογήσω ότι στα αλήθεια είναι μια  περίεργη η επιλογή αυτή, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί νομίζω ότι οι περισσότεροι μάλλον θα το έχετε διαβάσει και όσοι δεν το έχετε διαβάσει ίσως να “χάσατε το τρένο”, ώστε να σας αγγίξει. Σε μια εποχή όπου η πολιτική, έχει χάσει κάθε νόημα, άντε εσύ να ταυτιστείς με ένα μυθιστόρημα γεμάτο πολιτικές αναφορές.

Ένα βιβλίο για την Κατοχή, τον Εμφύλιο, την Αριστερά, την εξορία, για ιδανικά που κάπου χάθηκαν, για ζωές που σίγουρα χάθηκαν και πολύ φοβάμαι άδικα. Μια ιστορία που λέγεται μέσα σε ένα βαγόνι τρένου, με δεκάδες flash-backs. Ένα ταξίδι στην ιστορία της Ελλάδας και ενώ θα ευνοούσε το λυρισμό της πρότασης να γράψω για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, νομίζω ειλικρινά ότι σε αυτήν την περίπτωση αποδεικνύεται περίτρανα ότι ούτε οι μεν θυμούνται ούτε οι δε μαθαίνουν.

Παρ' όλα αυτά, αν αυτό το βιβλίο καταφέρνει να είναι επίκαιρο, είναι γιατί μιλάει για πράγματα πολύ δικά μας, πολύ οικεία. Μπορεί οι αγώνες να μη δίνονται στο βουνό, αλλά μάχες ακόμα δίνονται απλώς για άλλα όνειρα, για άλλα ιδανικά.

Είμαι ευγνώμων που το έχω διαβάσει αυτό το βιβλίο. Με βοήθησε να καταλάβω τον παππού μου που δε γνώρισα, τη γιαγιά μου που δεν διάλεξε τη ζωή που τελικά έζησε και τελικά με έκανε να καταλάβω, ότι δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα και είναι καλό να ξέρεις πότε να εγκαταλείπεις τη μάχη και ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη νίκη από όλες.   

Αθήνα: Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2011, σελίδες 399, ISBN: 960-501-224-3