Όταν δούλευα στη γκαλερί, είχαμε έναν πελάτη – συλλέκτη έργων τέχνης που πάντοτε επισκεπτόταν την εκάστοτε έκθεση μερικές ώρες πριν από τα επίσημα εγκαίνια της. Γνώριζα με μαθηματική ακρίβεια ότι αν τον ενδιέφερε η έκθεση που φιλοξενούσε η γκαλερί, θα εμφανιζόταν το πρωί με το που ανοίγαμε και θα καθόταν με την ησυχία του να δει όλα τα έργα και ίσως να αγοράσει κάποιο. Ένα πρωί, λοιπόν, ανήμερα των εγκαινίων ο καλλιτέχνης που πραγματοποιούσε την έκθεση ζωγραφικής είχε έρθει από νωρίς για κάτι τελευταίες λεπτομέρειες και ταυτόχρονα ήταν στην γκαλερί και ο συλλέκτης, όπου μας έλεγε ποιο θέλει να αγοράσει. Θεώρησα τότε σωστό να κάνω τις συστάσεις και καθώς πάω να τους συστήσω, ο πελάτης με σταματά και μου λέει διακριτικά ότι θα προτιμούσε να μην συστηθούνε, αν δε με πειράζει. Σαστισμένη, αλλά χωρίς πολλές επιλογές συμφώνησα. Εκείνος βλέποντας την αμηχανία μου και θέλοντας να με καθησυχάσει, μου εξηγεί ότι είναι πάγια πολιτική του να μην γνωρίζει τους καλλιτέχνες σε προσωπικό επίπεδο, γιατί μπορεί να απογοητευτεί και ότι προτιμά να τους «γνωρίζει» μέσα από τα έργα τους. Μου πήρε πολύ καιρό να το καταλάβω, αλλά τώρα μπορώ να πω με πλήρη σιγουριά ότι έχει απόλυτο δίκιο.
Τώρα, προς τι αυτή η εισαγωγή; Γιατί το βιβλίο αυτό το έχει γράψει ο Νίκος Μουρατίδης, ναι ναι, αυτός που νομίζετε ο κριτής του X Factor και ένα σωρό άλλων προγραμμάτων που ποτέ δε θα καταλάβω γιατί τα έκανε… Είναι μία από τις κλασικές περιπτώσεις που δεν πρέπει να γνωρίζεις τον καλλιτέχνη, γιατί αν δεν είχα διαβάσει και στο παρελθόν βιβλία του ή δεν ήξερα ότι έχει γράψει μερικές από τις πιο αγαπημένες μου ελληνικές σειρές και τον ήξερα μόνο από αυτά τα shows δεν θα είχα αγοράσει ποτέ αυτό το βιβλίο.
Το «1972, το τελευταίο καλοκαίρι» είναι ο ορισμός του βιβλίου της παραλίας. Εύκολο, γρήγορο, με χιούμορ, ελαφρύ για να μην βαραίνει κι άλλο την τσάντα της θάλασσας, με καλή γλώσσα και μια συμπαθητική ιστορία. Υπάρχουν όλα τα κατάλληλα συστατικά για ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίο: ένας μεγάλος έρωτας, μια παρεξήγηση, ένα νησί και νιάτα. Στα αρνητικά θα έλεγα ότι το τέλος γίνεται από νωρίς προβλέψιμο και διακρίνεται και μια μικρή επανάληψη από το «Αθήνα- Θεσσαλονίκη».
Ωστόσο συμφωνώ απόλυτα με το οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Συχνά μνημονεύεται η φράση του Νίτσε «Ό,τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς». Εδώ όμως ισχύει το «Ό,τι δεν μας σκοτώνει μπορεί και να μας κάνει να σπάσουμε».
Αθήνα: Εκδόσεις Τετράγωνο , 2011, σελίδες 224, ISBN: 978-960-9505-16-1
Αθήνα: Εκδόσεις Τετράγωνο , 2011, σελίδες 224, ISBN: 978-960-9505-16-1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου